The hardest part of this is living you II

 Przepraszam, że dodaję tak późno, ale miałam problem z komputerem, to nie powinno się już powtórzyć. Postaram się dodawać rozdziały raz w tygodniu, ale niczego nie obiecuję, rozumiecie, zaczęła się szkoła a w trzeciej klasie wypadało by wziąć się za siebie, czyż nie? Dobra nie będę zanudzać, zapraszam do czytania.

Swoją drogą słyszeliście najnowszy numer chłopaków? Co o nim myślicie? Dla mnie jest boski, zresztą, jak każda ich piosenka ;)

 II. Your tears don't fall, they crash around me.

Andy' s Point of View:

- No Ashley opowiadaj, jak Ty w tej Anglii bez nas wytrzymałeś ? - Rozpoczął Jake. Widziałem, że Ash nie miał ochoty odpowiadać na to pytanie, ale nie chciał irytować starych kumpli. Teraz najchętniej zabarykadował by się ze mną w jakimś pokoju i nie wychodził z niego przez tydzień.

- Szkoda gadać, myślałem, że nie będzie tak źle, ale cholernie mi was brakowało kochani skurwiele.

- Też za Tobą tęskniliśmy, swoją drogą, to na ile jeszcze u nas zostajesz?

- Wiecie sporo myślałem, ale już zdecydowałem. Zostaję na zawsze.

- Tfffu - CC wypluł piwo z ust gdy to usłyszał. - Mówisz poważnie?

- Tak, już postanowiłem, zostaję tutaj z wami, z And'sem. - Na te słowa zrobiło mi się ciepło w sercu. Przybliżyłem się do Purdy' ego i położyłem głowę na jego ramieniu, który zaczął gładzić moje włosy. Teraz kiedy będzie przy mnie na pewno wiele się zmieni.

- No, więc musimy to…

- Oblać? – Przerwałem CC’ emu, bo doskonale wiedziałem, co zamierza powiedzieć, zresztą, jak reszta chłopców, którzy aktualnie wybuchnęli śmiechem.

- Haha, bardzo śmieszne – Powiedział Christian wystawiając nam język. Tak naprawdę się nie gniewał, wiedział, że się droczymy, ale lubił poudawać naburmuszoną panienkę.

Uśmiechnąłem się do siebie i cieszyłem, że znów mam go przy sobie, może teraz wszystko się ułoży. Czas płynął nieubłagalnie szybko, niestety, to co dobre szybko się kończy. Biorąc pod uwagę, że o 10 musiałem być na uczelni, postanowiłem, że już się zwinę. Pożegnałem się ze wszystkimi i wróciłem do domu.

*** 

Siedziałem na swoim miejscu i czekałem aż profesor Gale wywoła mnie po wynik ostatniego kolokwium.

- Felicia  Green, Josh Justice, Andrew Biersack.

Wstałem i ruszyłem w stronę wykładowcy modląc się o pozytywną ocenę.

- Gratuluję Andy. - Powiedział i posłał mi jeden ze swoich zniewalających uśmiechów. Był łudząco podobny do Ashley'a, ten sam perłowy uśmiech, ten sam błysk w oczach, ten sam kojący dotyk, ta sama indiańska uroda za którą tak szalałem... Przez ostatnie lata to on zastąpił mi Ash'a. Nikt nie wiedział, że nasze stosunki, były wiele ponad uczeń - nauczyciel. Nie myślcie sobie, że jeśli był profesorem musiał być wyłysiałym 70- latkiem. Ian, bo tak miał na imię, był cholernie przystojnym mężczyzną, o długich czarnych włosach. po których lewej stronie pobłyskiwało cienkie białe pasmo. W jego oczach było widać dojrzałość i pasję, w końcu miał 40 lat na karku. To mnie do niego ciągnęło, wiedziałem, że nie zostawi mnie tak jak Ashley, przy nim czułem się wyjątkowy. Dla mnie był chodzącym ideałem.

Odwzajemniłem uśmiech i wróciłem na swoje miejsce, spojrzałem na kartkę i nie wierzyłem w to co zobaczyłem, ja Andy Biersack dostałem piątkę z najważniejszego kolokwium w roku. 

Miałem już wychodzić z sali kiedy Gale zwrócił się do mnie.

- Andy, gdy skończysz zajęcia, proszę cię przyjdź do mojego gabinetu, dobrze? Chcę z Tobą  porozmawiać.

- Oczywiście profesorze. - Odpowiedziałem i polizałem swoją górną wargę, na co on odpowiedział łobuzerskim uśmiechem. Hmm, ciekawe o czym, to chce ze mną porozmawiać, myślałem, że byłem grzeczny...

***

- Chciał się pan ze mną widzieć.

- Pan? - Uniósł brwi do góry i spojrzał się na mnie ciekawsko. - Siadaj Andy.

Zrobiłem jak kazał, szczerze mówiąc denerwowałem się trochę, nie miałem pojęcia o co mu chodziło.

- O czym chciałeś ze mną rozmawiać?

- Zauważyłem, że zacząłeś się bardzo przykładać do zajęć, a Twoje stopnie znacznie się poprawiły... Mogę spytać skąd Ta nagła zmiana?

- Po prostu postanowiłem wziąć się za siebie, cały czas się obijałem, a w przyszłości chcę być kimś, więc muszę się przyłożyć. Nikt nie poda mi sukcesu na tacy, rozumiesz chyba?

- Oczywiście, tylko dziwi mnie taka nagła zmiana... Co Cię tak dziś raduję?

- Mnie? Skąd, wydaje Ci się. - Powiedziałem próbując uniknąć tematu.

- And' s, nie znam Cię od wczoraj, wiesz, że mi możesz powiedzieć...

- Dlaczego mam Ci o Tym mówić?

- Bo jesteś dla mnie bardzo ważny, przecież o Tym wiesz...

Wstałem ze zdenerwowania, wiedziałem, że mogę mu zaufać, ale coś mnie powstrzymywało od powiedzenia o Tym, że Ashley wrócił. Nie wiem, też jakby na to zareagował. Dopiero odzyskałem Purdy' ego, nie chciałem teraz tracić Ian' a. Postanowiłem jednak zebrać się w sobie i powiedzieć, nie chciałem mieć przed nim żadnych tajemnic.

- Pamiętasz jak opowiadałem Ci o Tym chłopaku?

- Tym, który Cię porzucił? Oczywiście, że pamiętam, nie rozumiem jak mógł cię tak potraktować Andy... Zasługujesz na wszystko, co najlepsze, przychylił bym Ci nieba gdybyś...

- Wystarczy, spokojnie... - Odpowiedziałem próbując go uspokoić. Z tego co mu opowiedziałem nie cierpiał Ash' a. Ma chorobliwą obsesję na moim punkcie i nie rozumie, jak ktokolwiek mógłby mi zrobić coś podobnego. Podobało mi się, to, że się o mnie martwi, komuś na mnie zależało i sama tego świadomość dodawała mi siły. - Widzisz on wrócił i zostaje, zostaje na zawsze...

- Ale jak to? Przecież powiedział Ci, że nigdy nie wróci! Co ja mówię, nic Ci nie powiedział, nic. Potraktował cię jak śmiecia... Tylko mi nie mów, że mu wybaczyłeś...

- Nie wybaczyłem mu, przeprosił mnie, poniekąd wyjaśnił dlaczego zniknął. Zaoferował mi przyjaźń. Ian, nie masz się czym martwić, wszystko jest w porządku.

- Po prostu nie chcę, żeby ktoś cię skrzywdził, jesteś zbyt wiele wart. Dlaczego po tym wszystkim co Ci zrobił przyjąłeś go z otwartymi ramionami?

- Ja... Sam nie wiem, kiedyś był dla mnie najważniejszy na świecie, bez niego zapomniałem... Już nie wiem jak, to jest czuć bezpiecznie.

Odwróciłem się, aby ukryć łzy napływające do moich oczu. Nie chciałem, żeby widział mnie w takim stanie, miałby kolejny powód, aby nienawidzić Ash’ a, bo poniekąd przez niego właśnie płakałem. Skoro wszyscy mamy chwilę słabości, to dla mnie takowa nadeszła. Jak to jest, że Ci których kochamy doprowadzają nas  do łez? Powinni być dla nas wsparciem I wywoływać na naszej twarzy uśmiech. Ashley chyba o Tym zapomniał. Po chwili poczułem silne, męskie ramiona obejmujące mnie od tyłu.

- Czuć się bezpiecznie, to wiedzieć, że ma się przy sobie kogoś, kto zawsze obroni Cię przed wszelakim niebezpieczeństwem, u kogo znajdziesz pocieszenie, u kogo znajdziesz ukojenie w ramionach. Kogoś kto nigdy nie pozwoli Ci upaść i będzie przy bez względu na wszystko. – Powiedział, gładząc delikatnie kciukiem moją rękę, aby mnie uspokoić. Znał mnie zbyt dobrze, doskonale wiedział, że potrzebuję teraz milczącej bliskości, po prostu pragnę czuć, że ktoś jest przy mnie. Ostrożnie się odwróciłem i ukryłem twarz w jego szyi, nie trwało, to długo, bo Ian uniósł mój podbródek do góry, po czym złożył delikatny pocałunek na moich ustach. Uśmiechnąłem się i spojrzałem w oczy, w których mógłbym się utopić. Poczułem jak gładzi moją rękę w jednym miejscu, ach tak.

- Podoba Ci się? – Oczywiście chodziło mu o tatuaż Batmana, który zrobił mi dwa tygodnie temu. Był świetnym tatuażystą, kiedyś ponoć miał własny salon, ale zamknął go, gdy przeprowadzał się do LA.

- Tak, jest świetny, przecież o Tym wiesz. – Odparłem i posłałem mu uśmiech, na co odpowiedział Tym samym. Po chwili wplotłem palce w jego włosy i namiętnie wpiłem się w jego usta. Brunet podniósł mnie i położył na biurku jednocześnie atakując moją szyję drapieżnymi pocałunkami, odchyliłem głowę do tyłu dając mu  większy dostęp. Jego ręka znalazła się przy moim rozporku, gdy ktoś nacisnął na klamkę. Natychmiast się od siebie oderwaliśmy.

- Tak więc, tu masz te papiery, gdybyś miał jakieś pytania służę pomocą. – Powiedział Gale odstawiając jakąś scenkę, aby nikt sobie czegoś nie pomyślał.

- Dzień Dobry, nie przeszkadzam? – Czyli to jemu zawdzięczamy zepsucie, tak namiętnej chwili, ekstra.

- Nie Dziekanie, Andy już wychodzi, przyszedł tylko po papiery na olimpiadę.

- Doprawdy? Miło widzieć, jak młode pokolenie z zapałem garnie się do nauki, trzymaj tak dalej chłopcze, a powiadam daleko zajdziesz.

- Bardzo dziękuję, Do widzenia Profesorze, Dziekanie. 

Lepszej wymówki nie mógł wymyślić… Ja i olimpiada, dobry oksymoron. – Wyszedłem z uczelni i momentalnie skamieniałem, stał tam nikt inny jak Ashley, przyjaźnie uśmiechający się w moją stronę. Podbiegłem i mocno się w niego wtuliłem, co spotkało się z jego śmiechem. Poczułem się dość dziwnie, ze względu na to, że przed chwilą obściskiwałem się z Ian’ Em w jego gabinecie, a teraz przytulam Ash’ a.

- Aż tak się stęskniłeś And’ s?

- Trochę… Swoją drogą skąd wiedziałeś, że tu studiuję?

- A od czego ma się Jake’ a?  Chodź, chcę się dzisiaj Tobą nacieszyć.

- I wzajemnie, tylko wiesz jest taki mały problem…

- Co się stało?

- Nic, po prostu zawsze w poniedziałki mamy z chłopakami próbę. Wiesz założyliśmy taki „ Garażowy zespół ’’, i muszę się na niej pojawić.

- Nic nie szkodzi, pójdę z Tobą. Hmm, interesujące, na czym grasz?

- Śpiewam.

- Serio? To świetnie, nie mogę się doczekać, aż Cię usłyszę. Chodźmy.

***

- Jestem! – Krzyknąłem wchodząc do domu CC’ ego, aby dać znać, że już przyszedłem.

- Świetnie, są  już wszyscy, o witaj Ashley, przyszedłeś nas posłuchać?

- Cóż, zamierzałem spędzić ten dzień z Andy’ m, ale poinformował mnie o waszej próbie, więc nie mogłem przegapić takiej okazji.

- Świetnie, chodź za mną. Chłopaki przygotujcie się. – Po chwili wszyscy byli przy swoim instrumencie. Christian na perkusji, Jeremy i Jake z gitarami, a ja podszedłem do mikrofonu. Teraz w pomieszczeniu można było usłyszeć wspaniale współgrające ze sobą instrumenty, do których zamierzałem się dołączyć.

Well now is the time to say your prayers,
And now is the time to show your stuff.
Cause' people talk but people separate,
It's the same damn excuse
When danger is headed your way.

You talk the talk but do you walk the walk?
Your apathy is just a living flaw,
You pull the trigger,
Count 1, 2, 3 it's a finger flip for you...
And a devil for me

A wedding of the damned,
This razor cuts the pain right out.
We're bound until the end, my Love.

You acted first you could have walked away,
With broken parts and things you can't replace.
You pull the trigger,
Count 1, 2, 3 it's an "anti christ" for you...
Fallen angel for me

A wedding of the damned,
This razor cuts the pain right out.
We're bound until the end, my Love.

Skończyliśmy piosenkę i patrzyliśmy na wyraźnie zdziwionego Ash’a.

- Coś nie tak? – Zapytałem, bo nie wiedziałem o co mu chodziło.

- Nie tak? To było świetne! Macie ogromny potencjał, naprawdę. Nie myśleliście, nad tym aby ubiegać się o kontrakt z wytwórnią?

- Hola, hola. Nie przesadzaj, może to nie było najgorsze, ale myślisz, że mamy jakieś szanse? Nadal brakuje nam tego „ Czegoś’’.- Powiedział Ferguson.

- Jinxx ma rację, przydałoby się coś jeszcze, sam nie wiem, może bas?- Wtrąciłem się do dyskusji.

- Zaraz, zaraz Ashley, stary druhu, czy to aby nie twoja specjalność? – Zapytał CC.

- No, wiesz gram na basie od podstawówki…

- No, to załatwione! – Krzyknął Jake.

- Co załatwione?

- Mamy nowego członka zespołu.

- Jake, ja rozumiem Twój zapał, ale…

- No weź, nie daj się długo prosić, sam powiedziałeś, że mamy potencjał…

- Ech, nie wierzę, że to robię, niech wam będzie, macie nowego basistę

- No i zajebiście, Panowie musimy to…

- Oblać? – Odpowiedzieliśmy jednocześnie, po czym zaczęliśmy się śmiać. O dziwo Christian razem z nami. Jednak po dłuższej rozmowie zdecydowaliśmy się to zrobić, trzeba jakoś uczcić, nabytek nowego członka zespołu, co nie?

Może ten pomysł Ash’ a nie jest taki zły? Może naprawdę powinniśmy postarać się o kontrakt? Najpierw jednak wypadałoby nagrać kilka kawałków, zwłaszcza, że dołączył do nas bas, czuję, że to będzie to, czego od dłuższego czasu szukaliśmy, co będzie dalej, zobaczymy…